گاهی اوقات اونایی که رها میکنن مظلوم ترینن!!!

چندروز پیش یکی از بچه ها باخنده تعریف میکرد که پارتنرش تموم کرده و تااخر مونده و جنگیده ولی نشده. میگفت من آدم موندنم و اون آدم رفتن. پارتنرشم یکی از بچه های اکیپ بود که یکم دیرتر اومد. ازش پرسیدیم که چرا کات کردی.مگه عاشقش نبودی؟ درجواب بدون هیچ لبخندی، به یه گوشه نگاه کرد و گفت: پست تر از اونی که رها میکنه، اونیه که باعث میشه رها کنی. من با یه عالمه امیدوآرزو وارد رابطه شدم. برای به دست آوردن آرامشی که هیچوقت حسش نکردم. اولاش همه چی خوب بود. رفته رفته بهونه گیریا شروع شد، غرغرکردنا و گیرای الکی گرفته تا جواب ندادن تکستا. هرموقع من بودم، نبود. هرموقع من نبودم، تا نصف شب بود. کم کم از اینور اونور میشنیدم که پارتنرت بافلانیِ. که خبرنداری امروز فلان پارتی رفته بود. استوریاش بابقیه و عصبانیتش بامن. چیزیم میگفتم میگفت حالم خوب نیست و درکش کنم. انقدر درک کردم که دیگه خودمُ یادم رفت. یادم رفت کی ام و چقدر ارزش دارم. حس پوچی و بی مصرفی برای خودم داشت روانمو بهم میریخت. میدونستم اگر من کات کنم میشینه‌همه جا میگه من نرفتم، من خواستم بمونم. ولی دیگه نمیتونستم. اون میخواست من تموم کنم تا خودش رو بد جلوه نده. پس گاها قبل از اینکه به اونایی که موندن حق بدید، فکرکنید اون شخص چی دیده و چیا کشیده که رفته. قبول دارم که اکثرا اونایی که میمونن مظلومن، ولی بعضی اوقات اونایی که رها میکنن مظلوم ترینن.